تو بودی و نبودی انگار، نبودی، واقعا نبودی تو خودت گفتی باش، خودت گفتی لبخند را فراموش نکن، خودت گفتی هستم اگر باشی،خودت گفتی چشمانم از دوری ات خیس است! تو خودت تک تک این کلمات را در گوشم زمزمه کردی. اما حالا... حالا من هستم و چشمانم از دوری ات خیس است! چشمانم خیس است مثل همان شب که رفتی، همان موقع که شانه به شانه میرفتیم و تو چتر را روی سرم گرفته بودی، همان موقع بود که تو چتر را به من دادی ورفتی و تنها گفتی"مطمئن باش خیس نمیشوم" ومن مطمئن بودم چون به تو ایمان داشتم! ولی دروغ گفتی تو باز هم به من دروغ گفتی، خودم دیدم که داری می دوی زیر باران و لباس هایت خیس آب شده...
سوختن با درد نسبت داشتن عشق دریک جمله یعنی انتظار انتظار روز رجـــعت داشتن عشق یعنی مستی و دیوانگی عشق یعنی در جهان بیگانگی عشق یعنی شب نخفتن تا سحر عشق یعنی سجده ها با چشمان تر عشق یعنی سر به در آویختن عشق یعنی اشک حسرت ریختن عشق یعنی در جهان رسوا شدن عشق یعنی مست و بی پروا شدن عشق یعنی سوختن یا ساختــن عشق یعنی زندگی را باختن عشق یعنی انتـــظار و انتـــظار عشق یعنی هرچه بینی عکس یار عشق یعنی دیـده بر در دوختـن عشق یعنی در فراقش سوختن عشق یعنی لحظه های التهاب عشق یعنی لحظه های ناب ناب عشق یعنی با پرستو پر زدن عشق یعنی آب بر آذر زدن عشق یعنی سوز نی آه شبان عشق یعنی معنی رنگین کمان عشق یعنی با گلی گفتن سخن عشق یعنی خون لاله بر چمن عشق یعنی شعله بر خرمن زدن عشق یعنی رسم و دل برهم زدن عشق یعنی یک تیمم یک نماز عشق یعنی عالمی راز و نیاز عشق یعنی چون محمد پا به راه عشق یعنی همچو یوسف قعر چاه عشق یعنی بیستون کندن به دست عشق یعنی زاهد اما بت پرست عشق یعنی همچومن شیدا شدن عشق یعنی قلــه و دریا شدن عشق یعنی یک شقایق غرق خون عشق یعنی درد ومحنت دردرون عشق یعنی یک تبلور یک سرود عشق یعنی یک سلام و یک درود عشق یعنی جام لبریز از شراب عشق یعنی تشنگی یعنی سراب عشق یعنی حسرت شبهای گرم عشق یعنی یاد یک رویای نرم عشق یعنی غرقه گشتن در سراب عشق یعنی حلقه های بی حساب عشق یعنی تا ابد بی سرنوشت عشق یعنی آخــرخط بهـشــت عشق یعنی گم شدن در لحظه ها عشق یعنی آبـی بی انتـــها عشق یعنی زرد تنها و غریب عشق یعنی سرخی ظاهر فریب عشق یعنی تکیه بر بازوی باد عشق یعنی حسرتت پاینده باد عشق یعنی هرزمان تنها شنیدن نام او عشق یعنی هرچه گفتن هرچه کردن بهراو روی قبرم بنویسید کبوتر شدو رفت زیر باران غزلی خواند دلش تر شد و رفت چه تفاوت که چه خوردست،سم یا غم دل آنقدر غرق جنون بود که پرپر شدو رفت روز میعاد،همان روز که عاشق شده بود مرگ با لحظه ی میعاد برابر شد و رفت او کسی بود که از غرق شدن می ترسید عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت هر غروب تز دل خرشید گذر خواهی کرد دختری ساده که یک روز کبوتر شدو رفت
همیشه به درد دل این آن گوش می دهم تورا گم کرده ام امروز... وحالا لحظه های من گرفتارسکوتی سرد وسنگینند. وچشمانم که تا دیروزبه عشقت می درخشیدند، نمی دانی چه غمگینند. چراغ روشن شب بود برایم چشمهای تو نمیدانم چه خواهد شد؟؟؟ پرازدلشوره ام،بی تاب ودلگیرم کجا ماندی که من بی توهزاران بار
اگر عشق نبود به کدامین بهانه می گریستیم و می خندیدیم؟ کدام لحظه ی نایاب را اندیشه می کردیم؟ و چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟ آری بی گمان پیش از اینها مرده بودیم… اگر عشق نبود اگر کینه نبود قلبها تمامی حجم خود را در اختیار عشق می گذاشتند اگر خداوند یک روز آرزوی انسان را برآورده می کرد من بی گمان دوباره دیدن تو را آرزو می کردم و تو نیز هرگز ندیدن مرا
آن گاه نمی دانم به راستی خداوند کدام یک را می پذیرفت....؟؟؟؟؟!!!!!!!! خسته ام در تنگنای جهان باز من خسته ام من گیر کرده ام و اینبار کلمات مرا له می کنند و معصومیت رنگ می بازد خسته ام باور کنید یا نکنید من خسته ام حتی از خودم چقدر وقتی در آینه نگاه می کنم می ترسم گریه ام می گیرد من نمی خواهم او باشم من نور می خواهم نور
همیشه سنگ صبور دیگران بودم
اما هیچ کس سنگ صبور من نشد
همشیه دیگران را می خندانم
ولی هیچ کس از گریه های پنهانی من خبر ندارد
هرگز نخواستم بگذارم کسی گریه کند
ولی هیچ کس حتی از من نپرسید چرا گریه می کنم
همیشه دیگران را به زندگی امیدوار کرده ام
همیشه گل امید را به این و آن هدیه کرده ام
اما کسی نفهمید که من خود به زندگی امیدی ندارم
هرگز نگذاشتم که دوستانم در کنار من احساس تنهایی کنند
اما هیچ کس ندانست که من چقدر تنهایم
خدا را همیشه در ذهن این و آن زنده می کردم
ولی دست خدا از زندگی خودم همیشه دور بود
کسی از من نپرسید که چرا در اوج جوانی
موهای سرم سفید شده (دروغ چرا کم کم داره میشه تا حالا نبوده اما داره میشه فعلا یکی دو تاش شده)
یا چرا پیچ و خم زندگی در این سن کم
در پیشانی من نمایان شده
برای صدای دل عزیزانم احترام خاصی قایل بودم
اما کسی صدای بلند شکستن دل مرا نشنید
هرگز نخواستم از غصه هایم برایشان بگویم
اما همیشه گوش شنوای غمهای دیگران بودم
دل پر درد من دیگر به این چیزها عادت کرده
به فریادهای خاموش
به آرام آرام شکستن
به گریه های شب هنگام
در زیر نور ماه
به تنها رفتن در راه
می گویند خرافات است اینکه هر کس طالعی دارد
ولی چه خرافات قشنگی است
من خرافات را دوست دارم چون زندگی ام با آن گره خورده
طالع من همین است
که تنها بیایم و تنها بمانم و تنها بمیرم
من این طالع را دوست دارم
چون منحصرد به فرد است
این طالع در انحصار من است
از آن من است
اگر سرنوشت هر انسانی در دستان خودش است
این من هستم که اسیر دستان سرنوشت شوم خودم هستم
من این سرنوشت را دوست دارم
کاش دیگران بدانند که من
این گونه هستم
این گونه می مانم
و این گونه می میرم
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
درباره سایت
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
طراح قالب
امکانات سایت