محیط آن قدر ساکت بود که می شد صدای صحبت آنها را شنید.

اولین شمع گفت: 

 من صلح هستم، هیچ کس نمی تواند مرا همیشه روشن نگه دارد.

فکر می کنم که به زودی خاموش شوم.

 هنوز حرف شمع صلح تمام نشده بود که شعله آن کم

و بعد خاموش شد.

 شمع دوم گفت:

 من ایمان هستم، واقعا انگار کسی به من نیازی ندارد برای همین من

دیگر رعبتی ندارم که بیشتر از این روشن بمانم . 

 حرف شمع ایمان که تمام شد ،نسیم ملایمی وزیدو آن را خاموش کرد.

 وقتی نوبت به سومین شمع رسید با اندوه گفت:

  من عشق هستم توانایی آن را ندارم که روشن بمانم،

 چون مردم مرا به کناری انداخته اند و اهمیتم را نمی فهمند،

 آنها حتی فراموش کرده اند که به نزدیکترین کسان خود محبت کنند

و عشق بورزند.

پس شمع عشق هم بی درنگ خاموش شد .

کودکی وارد اتاق شد و دید که سه شمع دیگر نمی سوزند. 

گفت:  شما که می خواستید تا آخرین لحظه روشن بمانید،

پس چرا دیگر نمی سوزید؟

 چهارمین شمع گفت: 

 نگران نباش تا وقتی من روشن هستم، به کمک هم می توانیم شمع

های دیگر را روشن کنیم من امید هستم. 

 چشمان کودک درخشید،

شمع امید را برداشت و بقیه شمع ها را روشن کرد.

بنابر این شعله امید هرگز نباید خاموش شود.

ما باید همیشه امید و ایمان و صلح وعشق را در وجود خود

 
حفظ کنیم