فریاد خدایا این چه رسمیست رفیقان را جدا کردن هنر نیست رفیقان قلب انسانند خدایا بدون قلب چگونه می توان زیست همسفر خسته ام از این همه راه خسته از نای و نی و این همه اه راه ، تکرار زمان است چرا همسفر فاش بگو راز چرا اری از ایینه ها نیست نشان ان نشان های نهان نیست عیان اندر این نبض ِ زمان ، گیج منم مات و مبهوت ِ دل ِ ریش منم هوشیارم ز دل ِ خویش چرا ان که مستم بکند ، نیست چرا همسفر گرچه رهایم کردی راست گو ، ره به کجا اوردی نکند باز به من می خندی زین که پروانه شدم می خندی خنده کن تا که منم سوز شوم بنواز تا که منم کوک شوم ره به تنهایی من می گرید همسفر ، باش ، دلم می گرید خُنک ان روز که اندر پیش است دل ِ زهر خورده ی من در نیش است باش تا سایه ای بر من باشی وین دل زخم ، تو ، مرهم باشی نمی بخشمت .... بخاطر تمام خنده هایی که از صورتم گرفتی .... بخاطر تمام غمهایی که بر صورتم نشاندی .... نمی بخشمت .... بخاطر دلی که برایم شکستی .... .. بخاطر احساسی که برایم پرپر کردی ..... نمی بخشمت .... بخاطر زخمی که بر وجودم نشاندی ..... بخاطر نمکی که بر زندگی، زندگی نو بودن است، زندگی غیر قابل پیش بینی بودن است، زندگی لحظه ای خندیدن و لحظه ای دیگر گریستن است زندگی با تو بودن است، زندگی عشقت را به دل داشتن است، زندگی برای من، با تو بودن است زندگی بودن در این لحظه است، زندگی دیدن آینده اما در آن غرق نشدن است، زندگی فراموش کردن گذشته اما از آن درس گرفتن است آن که می گوید زندگی گذشته است مرده، آن هم که می گوید زندگی در راه است باخته، زندگی اکنون است، همین لحظه زندگیست آری زندگی این است خستگی ها به افق می روند و همراه باران به زمین فرو می ریزند... این است چرخه انسانیت... تولد های زیبا و شیرین... زندگی های پر از فراز و نشیب... مرگ های جبران ناپذیر... خلقتی زیبا و شگرف... چقدر راه است تا صدای آبشار... تولد خاطره ای در رگبار... و چه نزدیک است .. آیه ی عاشقی در قرآن...
با تو شادمانم...
برای تو می نویسم.... به دور از وزن و قافیه... صادقانه تو را می خوانم ای بهترینم.. بی هیچ پرده پوشی سخن می گویم... من هم انسانم و پر از حس های انسانی... اما....مرا ببخش که همچون دیگران نمی توانم خود را معشوقه کسی خوانم... یا در آغوشت گیرم و تو را ببوسم.. من محبت واقعی تو را می خواهم... و خود نیز با تمام قوا سعی می کنم تمام محبتم را خالصانه در اختیارت گذارم... من تو را همچون پروانگان دوست دارم و از عشقمان پروایی ندارم... اما چگونه می توانم خود را از دست افکار پریشان دوری خلاص کنم.. آه? دلگیرم از خود و شادمانم از تو... بی تو رها می شوم در سرداب انسان های پر از ریا... مثل همیشه همچون گربه ای ترسو هستم... مثل همیشه دوووووووووووووووووووووستت دارم... گرچه در ظاهر دستان زیبایت را در دست نمی گیرم... اما در باطن در آغوشت آرام میگیرم...
زخمم گذاردی .... و می بخشمت بخاطر عشقی که بر قلبم حک کردی
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
درباره سایت
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
طراح قالب
امکانات سایت