نان را از من بگیر،اگر می خواهی
هوا را از من بگیر، اما
خنده ات را نه

 

از پس نبردی سخت باز می گردم
با چشمانی خسته
که دنیا را دیده است
بی هیچ دگرگونی،
اما خنده ات که رها می شود
و پروازکنان در آسمان مرا می جوید
تمامی درهای زندگی را
به رویم می گشاید.

عشق من،خنده تو
در تاریک ترین لحظه ها می شکفد

 

خنده ی تو، پائیز
در کناره ی دریا
موج کف آلوده اش را
باید بر افرازد،
و در بهاران،عشق من،
خنده ات را می خواهم
چون گلی که در انتظارش بودم

نان را ، هوا را،
روشنی را،بهار را،
از من بگیر
اما خنده ات را هرگز
تا چشم از دنیا نبندم.

نوشته شده در چهارشنبه 89/9/24ساعت 11:11 صبح توسط محسن آتیش نظرات ( ) | |