خدایا تو که عشق را افریدی          چرا صبری به همراهش ندادی

خدایا من شدم مست رویش         خراب ان دو ابروی کمانش

خدایا این که بود با ان دو خالش      یکی بر لب یکی بر گونه هایش

خدایا دادی تو دستش به دستم      زبان او ببرید هر دو دستم

خدایا نوشیدم از جام شرابش         شدم محو رخ مانند ماهش

خدایا او مگر فرصت به من داد         امان از عشق یکسو ای دادبیداد

خدایا رفتنش اتش بر افروخت         از ان لحظه دلم در یاد او سوخت

خدایا این نه ان بودا که دیدم           دران هنگام گویی حوری دیدم 

خدایا من همان مورم که بودم          ولی در پیش او این هم نبودم