اگر عشق نبود چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم، به کدامین بهانه می گریستیم و می خندیدیم؟ آری! بی گمان پیش از این ها مرده بودیم، اگر عشق نبود..

 

بگذارید و بگذرید،ببینید و دل نبندید، چشم بیندازید و دل نبازید، که دیر یا زود باید گذاشت و گذشت..

زندگی دو چیز به من آموخت:آرزوی مرگ و مرگ آرزو!

 

فاصله با آرزوهای ما چه کرد؟ کاش می شد از عاشقی هم توبه کرد!

از قدیم ندیما گفتن واسه کسی بمیر که برات تب کنه! (قدیمیا چه پرتوقع بودن!!!)

    

هیچ کس از راز دلم آگاه نیست. هیچ کس از آه دلم به جز تو خبر ندارد. من در مسیر قلب توام چون مسافری، و مقصدم افق دور چشمان توست.

نوشته شده در دوشنبه 88/1/10ساعت 6:25 عصر توسط محسن آتیش نظرات ( ) | |